#10 Bo Bosk
Bo Bosk is een schilder die zijn inspiratie uit filmshots haalt. Elf jaar geleden raakte hij geïnteresseerd in het werken op doek en nu gebruikt hij vooral olieverf om verhalen te vertellen. Zijn huidige werk is te zien geweest op verschillende locaties in Nederland, maar ook in Londen en Los Angeles. Zijn solo show ‘Man’ is nu te zijn bij Marian Cramer. In September begint Bo op de Rijksacademie.
Ben je altijd al schilder geweest?
“Nee, ik heb wel altijd getekend. Daarna ben ik begonnen met graffiti toen ik vrij jong was, 8 of 9 jaar oud. Eerst met haarverf spuitbussen, heel naïef, daarna ging ik meer om met jongens uit de buurt die ‘echte’ verf hadden. Dat heb ik gedaan totdat ik samen ging wonen met een vriend en ik iets nodig had voor aan mijn muur, toen had ik op doek wat geschilderd en na een paar maanden had ik mijn eerste expositie.”
Hoe is je fascinatie met filmscenes begonnen?
“Toen ik in Londen woonde chille ik veel met een vriend waarmee ik was opgegroeid, hij acteert en maakt ook weleens korte films. Dus ik ging met hem gewoon veel films kijken en er vooral anders naar kijken, meer vanuit een makers perspectief. Toen kwam ik erachter dat ik film een heel interessant medium vond omdat je zoveel verschillende elementen gecombineerd hebt in één. Ik werd bijna jaloers dat ik niet filmmaker ben geworden, maar ik was nog steeds gek op schilderen, dus ik wou daar iets mee doen. Mijn schilderijen meer filmisch neer zetten, ook omdat ik altijd al bezig was met verhalen vertellen en momenten documenteren.”
Kun je een bepaalde evolutie zien in je werk van films die je inspireren?
“Niet per se, ik heb wel altijd favoriete films en genres gehad, maar het is niet zo dat een horror film mij niet zou kunnen inspireren. Het is meer dat films mij inspireren door bepaalde lichtval of kleuren. Ik heb nu een serie geïnspireerd op Westerns, die zijn meer geïnspireerd door stripboeken.” Bo pakt een stripboek geïllustreerd door Jean Gilaurd. “Hoe deze man met kleuren werkt is heel nice. Op één pagina illustreert hij nachtscenes maar hij doet het heel simpel, door de lucht paars te maken en de grond blauw zien wij meteen wat hij bedoelt. Ook de composities en uitdrukkingen op de gezichten van de personages fascineren mij heel erg.
Bij films kan ik dat ook hebben, dat ik dat soort elementen eruit haal, ook omdat ik met referentiefoto’s werk. Ik maak eerst een hele simpele schets, daar schrijf ik dan bij wat belangrijk is voor het werk, zoals waar het licht vandaan komt. Als ik de foto heb gemaakt maak ik weer een schets van de foto. Aan de hand van beide de schets en de referentiefoto maak ik het werk. De foto gebruik ik voor de kleuren en de schets voor de compositie.”
Je hebt nu een solo bij Marian Cramer over manhood, hoe is dit thema tot stand gekomen?
“Het veel mij op dat veel berichtgeving over masculinity als negatief word neergezet in de media, zoals toxic masculinity. In eerste instantie wou ik een serie maken over healty masculinity, maar ik vond dat een beetje schijnheilig omdat de toxic kant wel bestaat. Maar ik vind dat masculinity niet per se healthy of toxic is, er word te binair naar gekeken. Toch wou ik het er nog wel over hebben en dan vooral wat het voor mij betekent. Vooral hoe het was voor mij om van jongen naar man te groeien, dat is best een lang en interessant proces en heel bekend voor iedere man.”
Zouden we Bo ooit als filmmaker kunnen zien?
“Ja zoiezo wel, eerst genoeg geld bij elkaar zien te krijgen.”